Nadtlenek wodoru [7722-84-1]

Nadtlenek wodoru

Nadtlenek wodoru jest bezbarwną cieczą. Należy do nieorganicznych związków chemicznych z grupy nadtlenków. Po raz pierwszy otrzymany został w 1818 roku przez Louisa Thénarda w reakcji nadtlenku baru z kwasem azotowym.  Popularnie nazywany jest wodą utlenioną.

H₂O₂ posiada właściwości utleniające. Jest substancją o właściwościach żrących wobec tkanek żywych. Z tego właśnie powodu po kontakcie nadtlenku wodoru ze skórą pojawiają się białe plamy (świadczące o martwym naskórku). Najczęstszą postacią w jakiej występuje H₂O₂ jest jego 30% roztwór zwany perhydrolem oraz 3% zwany wodą utlenioną. 

Związek ten łatwo reaguje z wieloma metalami. Ponadto ulega też rozkładowi w kontakcie ze szkłem. Z tego powodu należy go przechowywać w ciśnieniowych butelkach wykonanych z grubościennego polimeru jakim jest polietylen lub z aluminium i nie należy wystawiać ich na działanie światła dziennego oraz źródeł ciepła.

Zastosowanie:

Związek ten znajduje zastosowanie przede wszystkim jako woda utleniona, służąca do odkażania ran. Z kolei po rozcieńczeniu wodą, w stosunku około 1:50, służy do płukania jamy ustnej w stanach zapalnych.

Roztwory o stężeniu 3-15% wykorzystuje się jako wybielacze w środkach chemii gospodarczej. Natomiast roztwory o stężeniu 3-12% stosuje się we fryzjerstwie do farbowania i rozjaśniania włosów.

Dodatkowo nadtlenek wodoru, występuje też w postaci roztworów o wyższych stężeniach, ok. 30%, popularnie nazywany perhydrolem, który to z kolei stosuje się jako silny środek utleniający w przemyśle chemicznym, wykorzystywany np. przy produkcji barwników organicznych, a także inicjatorów nadtlenkowych np. heksametylenotriperoksydiaminy.

Wysoko stężony nadtlenek wodoru znajduje też zastosowanie w silnikach rakietowych.